‘Wanneer onverwacht mijn eigen veerkracht op de proef wordt gesteld’

Ook in ons gezin, ging alles goed. Kids zaten lekker in hun vel. We genoten van elkaar, maar ook heel erg van het samen zijn met alle lieve, leuke mensen om ons heen. Thuis, maar ook zeker op feestjes. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, was mijn motto.

Daarnaast genoot ik er ook enorm van om weer wat aan mijn rugzak toe te voegen met de opleiding ‘familie opstellingen’.

Als iemand mij begin van het jaar had gezegd, dat ik binnen een paar maanden niet meer aan het werk zou zijn en in een compleet nieuwe wereld zou belanden zou ik dat nooit geloofd hebben. Niets blijkt minder waar...

Een compleet nieuwe wereld

Op 13 februari liep ik namelijk deze compleet nieuwe wereld binnen. Toen nog de wereld van ‘mogelijk borstkanker’, inmiddels is het keiharde werkelijkheid en heb ik mijn eerste paar chemokuren achter de rug.

Wat een rollercoaster is dit zeg! Gek genoeg waren de eerste 2 weken (die heel erg onzeker waren omdat er nog geen diagnose was) het zwaarste. Die onzekerheid was echt killing. Voor mijzelf, mijn lieve partner Jaap, de kids, maar eigenlijk voor alle lieve mensen om ons heen. Hoe vaak ik ook te horen kreeg ‘het kan meevallen, misschien is het een cyste’, het lukte me niet om positief te denken. Iets wat ik normaal absoluut wel kan. Mijn gevoel zei dat het niet goed was. Het moment waarop we te horen kregen dat het kwaadaardig was, viel er een ‘last’ van onze schouders. Nu wisten we wel waar ik aan toe was. Er zal geknokt moeten worden!

Van overleven naar overgeven

En toen ging mijn ‘overlevingsstand’ aan. Als ik mijn behandelplan uitlegde aan anderen was het een heel procesmatig feitelijk verhaal. Het lijkt wel een soort afweermechanisme om maar niet te hoeven voelen. Iets wat ik ook niet echt herken bij mezelf, ik beleef zelden iets alleen maar vanuit het hoofd. Maar het ging gewoon niet, alsof ik beschermd werd om het grote verdriet niet te hoeven voelen. Tuurlijk waren er wel tranen, maar ik zat toch meer in mijn hoofd.

Ondanks het feit dat het echte voelen toen nog niet lukte, lukte het me wel om niet te piekeren over wat komen gaat. Ik heb het hele proces in stukken geknipt voor mezelf en leef van hobbel naar hobbel. Van haren eraf halen tot chemokuur en zo verder. Verhalen van anderen zijn fijn om te horen, maar ik realiseer me heel goed dat ieder verhaal anders is. Niemand kan mij vertellen hoe mijn lijf op alles gaat reageren, dat kan ik alleen maar ondervinden. Hiermee ging ik van standje ‘overleven’ naar ‘overgeven’. Daarnaast helpt openheid en kwetsbaarheid mij enorm. Allereerst richting de kinderen, verdriet mag er zijn en dat kan zich op verschillende manieren uiten. Alles is goed, als we het maar toelaten! Ook naar de buitenwereld toe familie, vrienden, collega’s, ik heb geen geheimen en ben een open boek.

Veerkracht

In mijn werk heb ik het vaak over veerkracht en ik ervaar nu zelf aan den lijve wat het is. Ik sta er echt versteld van hoe ik tot nu toe na iedere tegenslag weer overeind ben gekomen en hoe snel deze nieuwe wereld in het ziekenhuis begint te ‘wennen’.

Over het algemeen ben ik vrij kalm in de hele situatie. Mijn grootste dieptepunt tot nu toe was de dag voordat ik mijn haren er zelf af ging halen (dat deed ik voor mijn eerste chemo om er een haarband van te laten maken). Ik had echt een ‘paniekaanval’. De stress en onmacht zat volledig in mijn lijf, ik kreeg mezelf niet rustig en onder controle. In het bijzijn van mijn lieve papa, mama, zus en vriendin breek ik volledig en laat ik alles gaan. Ik kan die dag alleen nog maar huilen. Ik was bang om mijn identiteit te verliezen, of een deel van mezelf kwijt te raken. Die dag laat ik me leiden door angst. Dit sta ik volledig toe (ik kan ook niet anders, want stoppen lukt gewoon niet).

Gek genoeg sta ik een dag later in alle rust op om deze belangrijke hobbel te nemen. Ik sta niet te juichen hoor, maar ik geef me er volledig aan over. Achteraf is deze dag één van de moeilijkste dagen, maar tevens ook één van de mooiste. Samen met Jaap, de kinderen, zus en vriendin maken we er een heel mooi moment van waar ik nu met een ontzettend warm gevoel aan terug denk. En zodra ik gemillimeterd in de spiegel kijk realiseer ik me dat identiteit niks te maken heeft met lange blonde lokken. Ik sprankel gewoon nog hetzelfde (van binnen en van buiten). En ik denk meteen; ‘als ik dit aan kan, dan kan ik echt de hele wereld aan’! Het geeft me enorm veel kracht om te beginnen aan de lange reis met chemo’s, operatie en bestralingen.

Huis van werkvermogen

Als ik het tijdens mijn werk over veerkracht heb, koppel ik hier het ‘huis van werkvermogen’ aan. Het huis met de verschillende verdiepingen (gezondheid, competenties, waarden en overtuigingen, het werk en de steunpilaren ‘familie en vrienden’). Met een diagnose borstkanker stort de belangrijkste verdieping of eigenlijk het fundament ‘gezondheid’ volledig in en ook op de andere verdiepingen ontstaan flinke scheuren. Ik realiseer me dan ook heel goed dat zonder de steunpilaren ‘familie en vrienden’ (en daar vallen voor mij ook collega’s onder) mijn huis echt ingestort zou zijn.

Daarnaast realiseer ik me ook meteen dat als ik alles vanuit het hoofd blijf beleven, er een moment komt dat de rek eruit is. Lichaam en geest werkt samen en ik wil hier op mijn manier een eenheid van maken, in plaats van alleen het lichamelijke proces met daarbij behorende behandelplan. Daarom heb ik ervoor gekozen om ‘bewust naar binnen keren’ toe te voegen aan het hele proces. Ik ga voor het eerst in mijn leven naar yoga en heb een dagelijks meditatiemoment voor mezelf ingebouwd. Hierbij stopt het voor mijn gevoel nog niet, er is nog zoveel meer. Ik zie het als een ontdekkingsreis en ben super nieuwsgierig naar wat mij nog meer kan helpen om het proces waar ik in zit, vanuit lichaam, geest en op emotioneel vlak te beleven.

Kwetsbaarheid

Ik geloof enorm in de kracht van kwetsbaarheid. Toen ik zelf geconfronteerd werd met de kwetsbaarheid van het leven wist ik ‘ik ga een zware tijd tegemoet’, maar ik wist ook ‘ik ga hier sterker uit komen’. Groeien vanuit kwetsbaarheid is iets waar ik al jaren in geloof en wat ik anderen mee geef. Voor mij de perfecte motivatie om mijn kwetsbare verhaal ook zakelijk te delen, in de hoop anderen te inspireren.