Dit schiet nu weer regelmatig door mijn hoofd, want als ik eerlijk ben krijg ik toch wel een knoop in mijn maag als ik denk aan wederom thuisonderwijs voor mijn kids. En wat is twee weken thuisonderwijs nou eigenlijk hè, dat is toch te overzien zou je zeggen. Er speelt echter nog zoveel meer mee nu, waardoor het me niet meteen lukt om het positief te draaien. De rek lijkt er af en toe uit..  

Veerkracht

Mark Rutte haalde het gisteren ook aan, er wordt wederom beroep gedaan op onze veerkracht. Juist nu, op het moment dat we al zoveel stretch hebben laten zien. “Kan ik nog verder stretchen?” vraag ik mezelf af. Diep van binnen weet ik; ook dit redden we met z’n allen. We hebben echter wel een lange adem nodig, maar we doen het samen.

Dat laatste geeft mij de kracht die ik nodig heb om dit toch wel heftige tijdperk te doorstaan. Het idee dat iedereen hiermee te dealen heeft maakt de drempel lager om mijn hart te luchten. Alhoewel…. Ik ben eigenlijk altijd wel een open boek, maar ik weet nu dat de ander zich zal herkennen in mijn worsteling. Dat gevoel van “gezamenlijke lasten” maakt het voor mij draaglijk. Als ik dus even niet lekker in mijn vel zit helpt het mij om me hieraan over te geven én het te benoemen. Dat kan tijdens het videobellen met een collega, Facetimen met mijn ouders of tijdens het wandelen met vriendinnen zijn. Er zal hoe dan ook herkenning zijn bij de ander en dat maakt het gesprek over de coronaworstelingen voor mij heel prettig.

Mijn dochter liet mij gisteren ook weer zo mooi zien dat juist het omarmen van je verdriet of minder blije gevoel helpt. Het gezicht van mijn dochter sprak gisteren boekdelen toen ik haar uit school kwam halen. Ik zag dat het huilen haar nader stond dan het lachen en mijn blik was voldoende om inderdaad in tranen uit te barsten... “Ik wil geen thuis-school”! En ze kan zo wel 10 redenen benoemen waarom ze thuisonderwijs echt niet leuk vindt. In plaats van wegwuiven en hier een positieve draai aan te geven beaam ik dat het echt een rotsituatie is en dat ik er zelf ook wel verdrietig over ben. Het dragen van deze gezamenlijke pijn zorgt ervoor dat we al gauw genoeg schaterend van het lachen op onze stoel zitten. We weten allebei zeker dat mama nooit een echte juf zal worden, want mama geeft toe dat ze het rekenen ook best lastig vindt en het liefst de hele dag gezellig kletst (want dat is het antwoord wat je krijgt als je mijn kinderen vraagt wat ik voor werk doe).

Vanuit oprechte aandacht een luisterend oor bieden en herkenbaarheid delen gaat ons verder helpen. We moeten dit samen doen. Maar wat als 'samen' voor jou niet zo vanzelfsprekend is? Mijn advies aan mezelf, maar misschien ook voor jou: zoek de ander op en deel met elkaar.

Zijn er binnen uw organisatie medewerkers die behoefte hebben aan een extern luisterend oor? Of zijn er binnen uw organisatie medewerkers die behoefte hebben aan wat meer diepgaande online coaching? Het online coaching abonnement van Mensium kan uitkomst bieden.

Saske de Koning, adviseur